Biddende Joden bedreiging voor Tempelberg?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/11/15/biddende-joden-bedreiging-voor-tempelberg/  

Ratna Pelle, Nijmegen

Vorige week dinsdag schreef Robin de Wever op de website van Trouw een erg eenzijdig stuk over de spanningen in Jeruzalem. Volgens hem zijn vooral Joodse activisten die op de Tempelberg bidden het probleem. Netanyahu zou hen steunen, omdat het ‘voor Netanyahu momenteel electoraal verstandig is om fel uit de hoek te komen’. Dat is onjuist. Netanyahu benadrukte meermaals dat Israël de status quo op de Tempelberg zal handhaven. Eerder al riep hij de Israëli’s op tot kalmte. De Wever beweert voorts dat Israël haar grip op de Tempelberg probeert te verstevigen en de het terrein dit jaar al 76 keer voor moslims afsloot. Ook dat is onjuist. Het is de eerste keer sinds 1967(!) dat het geheel werd afgesloten voor iedereen; dit vanwege de rellen en het geweld, niet om iets te veranderen aan de status quo. Bij spanningen en gewelddadigheden wordt de berg wel tijdelijk afgesloten voor moslims onder de 45 jaar, daar vooral jongeren vaker vanaf de berg stenen gooien naar mensen bij de Klaagmuur. Ook voor toeristen blijft de berg regelmatig tijdelijk gesloten. Tijdens de Tweede Intifadah liet de WAQF enkele jaren geen niet-moslims toe op de Tempelberg.

De status quo is na de Zesdaagse oorlog in 1967 met Jordanië overeen gekomen, dat via de islamitische WAQF het beheer heeft gehouden over de Tempelberg. Het betekent dat moslims via 10 ingangen de Tempelberg op kunnen, en er voor Joden en toeristen een beperkte toegang is via de 11^e ingang. Religieuze Joden worden daarnaast nog eens extra gecontroleerd op bezit van gebedsboeken. Bidden is voor Joden (en christenen) verboden op de Tempelberg, omdat moslims dat als provocatie zouden zien. Ook is het volgens een aantal rabbijnen niet geoorloofd omdat men per ongeluk op het allerheiligste zou kunnen stappen. Het is niet bekend waar zich dat precies bevindt. Sommigen ervaren deze regeling als onrechtvaardig en ageren daartegen, waaronder de vorige week neergeschoten activist Yehuda Glick. Onterecht werd hij in o.a. Trouw neergezet als een ultrarechtse activist. Hij is weliswaar voor de bouw van de Derde Tempel, maar dan niet in plaats van de huidige moskeeën maar als een soort spiritueel centrum waar alle religies samen kunnen bidden. Hij bekritiseert de vijandige opstelling van islamitische leiders, maar blijft hopen dat Joden en moslims vreedzaam samen kunnen leven.

De Wever beweert dat biddende Joden op de Tempelberg een nieuwe intifada kunnen uitlokken. Hij trekt daarbij een vergelijking met het bezoek van Sharon aan de Tempelberg in 2000, maar draait de zaak daarmee om. Joden die vreedzaam willen bidden op de Tempelberg, omdat dit voor Joden met de Klaagmuur de heiligste plaats is, zijn niet het probleem. Het probleem is de intolerantie van de Palestijnse Autoriteit, de WAQF en islamitische bezoekers van de berg. Joodse bezoekers, biddend of niet, worden steevast uitgescholden en soms belaagd door moslims. Wanneer gidsen rondleidingen geven proberen moslims hen het spreken onmogelijk te maken. Abbas heeft in een tientallen keren uitgezonden toespraak Palestijnen opgeroepen om met alle mogelijke middelen de Joden van de Tempelberg te weren. Ook beweert de PA regelmatig dat de Joden de Al Aqsa Moskee willen vernietigen, en worden Palestijnen in opruiende filmpjes opgeroepen hun bloed voor ‘Al Quds’ en de Al Aqsa te geven. Dit is overigens niet nieuw: al in de jaren ’20 wist de toenmalige moefti en latere nazi-collaborateur Hai Amin Al Husseini de moslims tegen de Joden op te hitsen met dergelijke fabels. Daarbij ontkent de PA de betekenis van zowel Jeruzalem als de Tempelberg (en de Klaagmuur) voor Joden. Juist de PA lokt met deze houding meer geweld en problemen uit. Netanyahu is zo verstandig om niet toe te geven aan de wensen van de religieuze Joden, maar kan ze moeilijk geheel ongelijk geven.

Tot slot benadrukt Trouw de heiligheid van de moskeeën voor moslims nog eens door het verhaal aan te halen van de profeet die zijn halfpaard Al-Buraq aan de Klaagmuur zou hebben vastgebonden en vanaf de Tempelberg naar de hemel zijn opgestegen. Het is echter onwaarschijnlijk dat met de ‘verste moskee’ in dit verhaal de Al Aqsa Moskee kan zijn bedoeld, want die bestond toen nog niet. Het ging zeer waarschijnlijk om een moskee in een dorp in de buurt van Mekka. Daar stonden ten tijde van Mohammed twee moskeeën; een was de dichterbij gelegen, en de ander de verder weg gelegen moskee.

(Een iets kortere versie van dit artikel werd ter plaatsing aan Trouw aangeboden.)

 

 

 

Alternatieve Kristallnacht herdenking heeft meer aandacht voor moslims dan voor Joden

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/11/15/alternatieve-kristallnachtherdenking-heeft-meer-aandacht-voor-moslims-dan-voor-joden/  

Na bezwaar uit Joods Nederland zag PKN scriba Plaisier af van deelname.

- Door Tjalling. –

Op 9 november herdenkt de Joodse gemeenschap in Nederland de Kristallnacht, de nacht van 9 op 10 november 1938. Tijdens die ontzettende nacht vernielden de nazi’s in Duitsland en Oostenrijk meer dan 1.000 synagogen en meer dan 7.000 Joodse winkels en andere bedrijven. Alleen al in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen werden 95 synagogen afgebrand. Meer dan 90, maar waarschijnlijk honderden, Duitse Joden werden vermoord, 30.000 Joden werden opgesloten in concentratiekampen. Binnen drie maanden stierven in die kampen meer dan 2.000 Joden door honger, uitputting en mishandeling.

Alternatieve herdenking

Er zijn echter al een aantal jaren op 9 november in Amsterdam twee Kristallnachtherdenkingen: de ‘officiële’ hierboven genoemde herdenking van het Centraal Joods Overleg (vroeger om de 5 jaar gehouden) in de Portugese synagoge, met na afloop een wandeling naar de Hollandse Schouwburg, en de ‘alternatieve’ herdenking van de Kristallnacht door diverse actiegroepen, verenigd in het Platform Stop Racisme en Uitsluiting (voorheen door Nederland Bekent Kleur, dat nu lid is van dit platform). Aanleiding voor de alternatieve Kristallnacht herdenking waren de rellen tegen asielzoekers in Rostock (Dld) in 1992. Deze alternatieve herdenking pretendeert een protest te zijn tegen iedere vorm van discriminatie, maar de herinnering aan de Kristallnacht uit 1938 wordt daarbij sterk verwaterd en de nadruk gaat uit naar hedendaagse islamfobie en xenofobie, terwijl veel sprekers en organisatoren vooral bekend staan om hun anti-Israël standpunten en acties, soms zelfs uitmondend in steun voor terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Het PSRU omvat dan ook enkele (radicaal-)linkse actiegroepen en allochtonenorganisaties die felle tegenstanders van het Israëlische beleid zijn, en zelfs willen dat Israël, de enige Joodse staat, geboycot wordt.

Het PSRU zegt zelf over hun herdenking dat die in de eerste plaats is ter nagedachtenis aan de slachtoffers van toen, vooral omdat de (historische – Tj) Kristallnacht een voorbode was van de enorme massamoord die erop volgde. “We herdenken omdat we waakzaam moeten zijn en blijven”. Meteen daarop volgt de opmerking, dat islamfobie, racisme, antisemitisme en andere vormen van discriminatie de laatste jaren toenemen in Europa. Hoewel kort wordt vermeld dat ook ‘sommige reacties op de inval van Israel in Gaza reden tot zorg’ geven (een wel zeer eufemistische formulering), is er nauwelijks aandacht of ruimte voor kritiek op het toenemende antisemitisme uit islamitische hoek, die de grootste zorg vormt voor Joden in hedendaags Europa (Denk aan de aanslagen in Brussel en Toulouse). De organisatoren houden zich vooral bezig met actievoeren tegen islamfobie en de PVV, en voeren met hun eigen organisaties zoals vermeld campagnes tegen Israël. In 2004 organiseerden ze zelfs een herdenkingsmanifestatie voor Hamas-oprichter Sjeik Yassin. Voor de gevestigde Joodse organisaties in het CJO die eerder aan de herdenkingen deelnamen, werd de samenwerking steeds problematischer tot men besloot de eigen herdenking jaarlijks te gaan houden.

IS

Tijdens de alternatieve herdenking van dit jaar hield Prof. Ido de Haan een op zichzelf redelijke toespraak, met daarin vooral de oproep om alert te zijn wanneer overheden discriminatie veroorzaken. Klinkt heel mooi, maar De Haan blijkt toch goed te passen binnen de selectieve sfeer van deze alternatieve herdenking. Zo maakt hij zich niet zoveel zorgen om demonstranten die IS toejuichen, wel om het Nederlandse beleid inzake vluchtelingen: “Ik maak me net wat minder zorgen over demonstranten die ISIS toejuichen dan om de volkomen uitzichtloze maandenlange vreemdelingendetentie van mensen die nooit een strafbaar feit hebben gepleegd, maar zonder noemenswaardig protest door de Nederlandse staat van hun fundamentele rechten worden beroofd”. Het doel van Islamitische Staat in Irak en de Levant is jihad tegen de Amerikanen in Irak en tegen iedereen die volgens hen daarmee samenwerkt, voornamelijk sjiieten, en het stichten van een islamitisch kalifaat in Irak, Syrië en omliggende Arabische landen. Dit kalifaat moet uiteindelijk het gehele Midden-Oosten en de Balkan omvatten. Christenen, yezidi’s en andere niet-moslims krijgen de keus zich te bekeren, als dhimmi, als niet-moslim belasting, djizja, te betalen, of ‘om te komen door het zwaard’. Niet-salafistische soennieten, soefi’s en sjiieten worden gezien als ‘afgedwaald van de ware leer’ en krijgen eveneens de keuze tussen de dood of bekering tot de salafistische puristische vorm van de islam die de IS propageert. Als dit niet zeer ernstige discriminatie is, dan weet ik het ook niet meer. Bovendien worden de stemmen van het groeiend aantal mensen die IS toejuichen steeds luider. Je moet al `horende doof’ zijn om je hier niet zorgen over te maken.

`Wie ore heeft die hore’. Deze Bijbelse manier van uitdrukken brengt mij op heel saillante details. Het eerste is het trieste feit dat deze alternatieve Kristallnacht herdenking mede wordt gesteund door Kerk in Actie. Er is hier helaas zelfs sprake van een patroon. De PKN en Kerk in Actie steunden eerder de Nederlandse vereniging Vrienden van Sabeel, een anti-Israëlische ‘christelijke’ organisatie die er in 2011 pas op het laatste moment van weerhouden kon worden om een boottocht naar Gaza te steunen en die nota bene mede gefinancierd werd door Hamas. Kerk in Actie blijkt jammer genoeg `doof’ voor de stem van de realiteit.

Plaisier

Het tweede betreft het onzalige voornemen van de scriba van de PKN-kerken, Dr. Arjan Plaisier. Hij had zichzelf aangeboden om te komen spreken tijdens de alternatieve herdenking. Plaisier had de kranten kennelijk niet goed gelezen. De alternatieve herdenking van dit jaar was immers niet de eerste keer en de meeste van de mensen die zulke bijeenkomsten bezoeken en ondersteunen, zoals bijvoorbeeld Anja Meulenbelt, zijn bekend van zeer anti-Israëlische acties. Hier moet de PKN rekening mee houden, wat ze nog steeds, zij het schoorvoetend, doet.

Uiteindelijk heeft Plaisier geluisterd naar de gegronde bezwaren tegen de alternatieve Kristallnachtherdenking. De Heer zij dus geprezen, en dit meen ik oprecht, want Plaisier heeft nog net op tijd besloten om af te zien van zijn onzalige voornemen. Naar aanleiding van een artikel van Likoed Nederland kwamen er namelijk heel veel verontwaardigde reacties binnen bij de PKN, zowel uit de joodse als ook uit de christelijke gemeenschap. Bovendien hadden het Centraal Joods Overleg, de werkgroep Vanuit Jeruzalem en andere organisaties bij de PKN aan de bel getrokken.

Het is op zichzelf al een vreemd gegeven dat er in Nederland alternatieve herdenkingen worden gehouden voor de Kristallnacht. Echter een heel veeg teken is dat de PKN steeds neigt om gehoor te geven aan herdenkingen van zulke eenzijdige radicale actiegroepen. Alsof er nooit zoiets is geweest als de conferentie van Durban in 2001 die ontaardde in een grote en zeer vileine jammerklacht tegen Israël (met instemming van Nederland Bekent Kleur). Hierdoor alleen al had de PKN kritisch moeten leren kijken naar organisaties die weliswaar anti discriminatie pretenderen maar in wezen tegen Israël en, in christelijk jargon uitgedrukt, wolven in schaapskleren zijn.

Ten slotte moet nog worden opgemerkt dat antisemitisme van alle tijden is en tijdens WW2 is ontaard in een ramp die niet in woorden te omschrijven valt. De opmaat naar deze ramp voor de Joodse gemeenschap in Europa was de Kristallnacht in Duitsland. Het is dan ook meer dan terecht dat de officiële herdenking daarvan die van het Centraal Joods Overleg is.

Een aantal berichten over dit onderwerp:

·         http://keesjemaduraatje.blogspot.nl/2008/11/durban-conferentie-2001-gooit-roet-in.html

·         http://keesjemaduraatje.blogspot.nl/2008/11/ongemakkelijke-kristallnacht-herdenking.html

·         http://www.doorbraak.eu/gebladerte/10977f62.htm

·         http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000320.html

·         http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000500.html

·         http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000502.html

·         http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000617.html

·         http://www.carelbrendel.nl/2011/11/07/nog-geen-voortschrijdend-inzicht-bij-andree-van-es-over-kaping-van-kristallnacht/

·         http://www.carelbrendel.nl/2010/11/09/zes-kristallnacht-herdenkingen-op-stalinistische-wijze-verdwenen/

·         http://www.republiekallochtonie.nl/kristallnachtherdenking-de-overeenstemming-is-verder-weg-dan-ooit

·         http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/11/protestantse-kerken-steunen-anti-isra-lische-herdenking

·         http://www.platformtegenvreemdelingenhaat.nl/nieuws/herdenk-de-kristallnacht-2014-stop-racisme-en-fascisme-in-europa/

 

 

De Tempelberg: een nieuwe intifada? (IMO)

 

 

De Tempelberg: een nieuwe intifada?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/11/14/de-tempelberg-een-nieuwe-intifada/  

= IMO Blog =  
 

Ook deze week waren er weer verschillende aanslagen en incidenten in Israel en op de Westelijke Jordaanoever. Alom wordt gevreesd dat de rellen in Jeruzalem van de afgelopen weken de opmaat vormen voor een nieuwe intifada. In 2000 begon het eveneens met rellen op de Tempelberg, aantijgingen dat Israel de Al Aqsa Moskee in gevaar bracht en een omstreden bezoek van Sharon aan de Tempelberg. Ook nu worden bezoeken van religieuze Joden als probleem en provocatie gezien. President Abbas zei eerder deze maand dat Joden helemaal niet op de Tempelberg mogen komen en dat Palestijnen hun met alle mogelijke middelen moeten tegenhouden. Afgelopen dinsdag bij de herdenking van Arafat, die 10 jaar geleden is gestorven, beschuldigde hij Israel een religieuze oorlog te ontketenen door religieuze activisten op de Tempelberg toe te laten.
 

Afgelopen maandag werden opnieuw dodelijke aanslagen gepleegd door Palestijnse extremisten. Het CIDI schrijft:
 

Maandagochtend vond de eerste aanslag plaats op een treinstation in Tel Aviv. Noor Aladin Khaled Saed Abu Hashiya, 18, uit Askar bij Nablus, trekt rond het middaguur een lang keukenmes. Hij steekt luchtmachtsergeant Almog Shiloni, 20, meerdere keren in het bovenlichaam en probeert daarna zijn wapen te stelen. Te hulp geschoten burgers proberen Hashiya tegen te houden. Hij laat zijn mes vallen na een klap en vlucht. Dezelfde dag nog wordt hij gearresteerd.
Shiloni overleed maandagavond aan zijn verwondingen. Hij wordt vanmiddag begraven.

Rond een uur of vijf vond de tweede aanslag plaats. Een Palestijn rijdt in op mensen die op de bus wachten bij Gush Etzion, stapt uit en begint mensen neer te steken. Dalia Lamkus, 26, wordt doodgestoken, twee anderen gewond. De dader, Maher Hamdi Hashalmon uit Hebron, 30, wordt neergeschoten en gearresteerd. Hij is lid van de (shi’itische) Islamitische Jihad, dat beide aanslagen claimt.
 

Bij rellen kwamen afgelopen week ook twee Palestijnen om het leven. Een Palestijn werd gedood in de buurt van Hebron toen hij dinsdag een ‘geïmproviseerd wapen’ op Israelische soldaten richtte. Circa 150 Palestijnen namen daar deel aan demonstraties waarbij met stenen en molotov coctails werd gegooid. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd een Palestijn gedood in Kafr Kana, in Zuid-Galilea. De politie wilde zijn broer oppakken voor het gooien van een stungranaat, toen hij volgens de politie met een mes de politieauto zou zijn genaderd om de agenten die erin zaten aan te vallen. Volgens anderen was hij al op de vlucht geslagen toen hij werd neergeschoten. De politie onderzoekt de zaak.
 

Er wordt zoals gezegd steeds sterker gespeculeerd over een mogelijke derde intifada. In Nieuwsuur van afgelopen dinsdag legde oud-Palestina Komitee activist Bertus Hendriks uit dat de recente aanslagen het werk waren van ‘lone wolfs’ die dit doen vanwege hun gigantische frustratie ‘geen enkel uitzicht op een normale situatie en een normale staat te hebben’. Ze zouden ‘de verleiding om dan maar weer keihard op de tour van aanslagen gaan niet kunnen weerstaan’, zo was de voorspelling. Hendriks hekelde ook de onderhandelingen die nergens toe hadden geleid en het feit dat Netanyahoe een Palestijnse staat slechts in woord zou hebben geaccepteerd terwijl men ondertussen de grond onder de voeten van de Palestijnen weg koloniseert. Wat steevast onvermeld blijft is de ophitsing van Palestijnse leiders en hoezeer geweld tegen Israel wordt aangemoedigd in de Palestijnse media. Ik zag al diverse cartoons die in door PA gecontroleerde media stonden of op de facebookpagina van Fatah, waarin specifiek aanslagen met auto’s werden gepromoot als nieuwe taktiek tegen Israel. Ook de Palestijn die Yehuda Glick neerschoot wordt verheerlijkt. En ik kwam zojuist deze videoclip tegen:
 

In a November 6, 2014 interview on Palestinian Authority TV, Mahmoud Habbash, former PA minister of religious endowment, said that waging Jihad for the sake of the Al-Aqsa Mosque was a duty incumbent upon every Muslim worldwide, and warned that the flames of a religious war “could reach the U.S., Washington itself, Europe, Asia, Africa, everywhere.” In a sermon delivered in Ramallah on November 7, 2014, in the presence of PA President Mahmoud Abbas, Habbash said that the battle being waged in Jerusalem is “the final phase, after which our banners will fly… over the minarets of Jerusalem, over its churches, its domes, its hills, its mountains, its alleys, and its homes.” The sermon was broadcast by the PA’s Awda TV channel.
 

Habbash is tegenwoordig de hoogste Palestijnse religieuze rechter en adviseur van Abbas voor religieuze en islamitische zaken. En dan was er nog de walgelijke cartoon waarin Israel de Tempelberg zou willen verkrachten, uitgebeeld met een van de kwijl druipende gemeen kijkende soldaat die op het punt staat een zielige huilende vrouw met de Rotskoepel op haar hoofd  te verkrachten.
 

De man die in Tel Aviv een Israelische soldaat doodstak, Hashiyah, wordt ondertussen in een ziekenhuis in Tel Aviv verzorgd. Volgens deze foto ontbreekt het hem aan weinig, en mag hij zelfs een luchtje scheppen op het luxe balkon van het ziekenhuis. Ook diverse familieleden van Hamas premier Haniyeh werden in Israel behandeld voor ernstige ziektes. Het is een van de vele zaken die onze media niet halen: Israel doodt niet alleen Palestijnen, maar behandelt ze ook, geneest ze, sluit compromissen die haar veiligheid in gevaar brengen (denk aan het vele cement dat nu weer de Gazastrook in mag, terwijl er geen duidelijk controle mechanisme lijkt te zijn om te voorkomen dat dit, net als het vele donorgeld voor Gaza, terecht komt bij Hamas), en geeft soms op de meest onwaarschijnlijke punten toe om rellen te voorkomen.
 

Een sterk voorbeeld van dat laatste zijn de illegale graafwerkzaamheden van de WAQF op de Tempelberg in 2000 en al eerder, waarbij waardevolle artefacten werden afgevoerd naar vuilstortplaatsen. Ook zag men af van een permanente oplossing voor de oude en deels ingestorte Mughrabi brug, de enige toegang tot de Tempelberg voor Joden en andere niet-moslims. Een concreet plan, goedgekeurd door de gemeente Jeruzalem, om de tijdelijke houten brug te vervangen door een degelijker en esthetischer brug, werd door Jordanië tegengehouden. Israel claimt officieel soevereiniteit over dit gebied, maar oefent die in de praktijk maar zeer gedeeltelijk uit. Sinds de ‘status quo’ in 1967 met Jordanië is overeengekomen, heeft Israel de facto zeggenschap ingeleverd.
 

In de media wordt echter een tegengesteld beeld gecreëerd: Israel zou haar grip op de Tempelberg juist vergroten en daarmee de zaak met de Palestijnen verder op scherp zetten. Ook Europese diplomaten en politici laten zich vaak in dergelijke bewoordingen uit. Het is reden (naast andere kritiekpunten zoals de nederzettingenbouw, die vaak sterk overdreven in de media komt) voor steeds meer landen in de EU om de Palestijnen te steunen in hun poging onderhandelingen met Israel te omzeilen en via internationale instituties te krijgen wat ze eigenlijk met Israel moeten uitonderhandelen: soevereiniteit, internationale erkenning, en alles wat daarbij hoort. Men loopt hiermee op de resultaten van deze onderhandelingen vooruit, en ontneemt Israel de mogelijkheid om tegenover deze Palestijnse eisen ook voor haar noodzakelijke voorwaarden binnen te halen op het gebied van veiligheid en rechten van Joden te garanderen. De media dragen door de eenzijdige berichtgeving bij aan een Israel vijandig klimaat.
 

Ratna Pelle

 

Toen Yasser Arafat Osama Bin Laden ontmoette

 

Islamisten (waaronder Bin Laden) en Arabische nationalisten (waaronder Arafat) vergaderden samen in de jaren ’90 om eenheid te bereiken en een gezamenlijke strategie tegen de Westerse dominantie in de wereld.

 

---------------

 

When Yasser Met Osama

 

Today is the tenth anniversary of Yasir Arafat's death.

In April 1991, Arafat attended the First Popular Arab and Islamic Congress, held in Khartoum and hosted by Hassan al-Turabi, a Sudanese Islamist leader.

PAIC I was meant to unify the Muslim terrorist world after the Soviets left Afghanistan and to strategize next steps to unify the Islamic 'umma.

As J. Millard Burr writes in his extraordinary account of this and subsequent PAIC conferences:

 

The first PAIC general assembly was, in fact and deed, a seminal moment in the development of both the modern Islamist revolution and the post-Soviet New World Order. Fusing his omnificent view of a modern and evolutionary Islam to that of the narrower revolutionary vision which had recently emerged in Shiite Iran, Turabi managed to square the circle and surmount a millennium of intra-Islamic factionalism. By the strength of his personality Turabi used the PAIC to forge a single, cohesive and unified Islamic movement uniting the Islamist umma from West Africa to Indonesia. It was an organization created to fill a void in the Muslim World and satisfy two primary needs: as a forum essential to the development of the Islamist revolutionary base, and as a unique meeting site where jihad could be discussed openly. The West could be openly reviled, and Turabi could expound at length on the West and its various nations where everything was permitted and nothing was sacred. 

The conference was attended by a who's who of the terrorist world, including Osama Bin Laden, Ayman al-Zawahiri, Imad Mughniyah, and a large Palestinian contingent including Arafat, Nayif Hawatma (DFLP), George Habash (founder of PFLP), Ibrahim Ghousha (Popular Struggle Front), Fathi al-Shiqaqi (founder of Palestine Islamic Jihad,) Jabbar Amar (Islamic Jihad,) Munir Said and Khaled Meshaal (Hamas.)

Most of the action in the conference went on behind the scenes, but some details have emerged, including Arafat's role:

 

PAIC I opened shortly after the Muslims world-wide commemoration of the "Day of Palestine" celebrated on 11 April 1991. The event had brought together leaders of a number of Palestinian movements -- Sunni and Shiite, secular and Islamist. Among those present were prominent Arab leftist and nationalist figures including Georges Habash, the Christian head of the radical secular Popular Front for the Liberation of Palestine, and Jabbar Amar who lived in Sudan and represented Palestine Islamic Jihad, a small movement increasingly dependent on Iran. Incredibly, at PAIC I observers saw Yasser Arafat in conversation with representatives of HAMAS, and members of the secular (and Marxist) Palestine movements circulated freely and"planned their next move."(16) Arafat -- who like Turabi teethed as a Muslim Brother and was thus well aware of the emerging "predominance of the Islamist trend" -- was reported to have played "a leading role" in Turabi's conclave. However, as was his custom, Arafat used the assembly to overplay his hand and confidently announced that, "Khartoum will become the springboard for the liberation of Jerusalem." 

 

The conference, in retrospect, was in many ways the springboard for the resurgence of violent Islamism:

 

Ironically, many of the mujahideen who attended the PAIC, many of whom were battle hardened in such places as Afghanistan, Tajikistan and Kashmir, were not as devoted to the issue of Palestine as most people would think. If Jerusalem was to be liberated they would help, but in the end the task would have to be left to Palestinians. And while all PAIC members were devoted to the elimination of Israel, there had already been a plethora of useless conferences called to address that issue over the previous decade. For the Islamists who dominated the PAIC, issues such as the condition of the Muslim community at large, and the status of Islam in the world itself were of much greater importance than Palestine. Indeed, the conference theme was chosen with care and was one that all could agree on: The battle against Western hegemony. Just how (or if) the PAIC would be used to attack the West and its institutions was not really clarified. Although not as virulently anti-American as the Iranian revolution of the Ayatollah Khomeini, the PAIC still rejected the morals and mores of a "neo-Crusader" invasion that could drown Islamic culture. Thus, under Turabi's tutelage the PAIC broadcast the seeds of an epistemology that urged Muslims to turn away from the secular, hedonistic, and selfish proclivities that dominated the West. And it was reported that Turabi was cheered when he characterized the West as an unchecked tyrannical superpower, the incarnation of a "force materielle absolue et tyrannique," and even though Islam yet remained a "prisoner" of the West, it was and would remain "la conscience du monde."

 

Turabi attempted to unify the PLO and Hamas in 1993, but failed, as Hamas insisted on being treated as an equal partner in any unity, something Arafat opposed strenuously.

 

The book also notes how Turabi managed to present a moderate, intellectual face of Islamism to the West while scheming to destroy the West at the same time. He was even the subject of fawning magazine articles:

 

Educated in the United Kingdom and France, and wonderfully aware of how to manipulate the Western journalist's ego, Turabi evolved as the beau ideal of Muslim fundamentalists. And despite the growing Iranian arrangement, he received a decent press from some Western sources; a Christian Science Monitor article of March 1993 noted that "Sudan's image as a harsh Islamic dictatorship, imposed by fanatical mullahs in consort with Iran, does not exactly fit." The Monitor argued that Turabi was no Ayatollah Khomeini, and unlike the more fanatic Islamists, he was urbane, charming, and immensely well-read. Ostensibly, he presented a kinder, gentler, avuncular face of "Islamic fundamentalism" -- a movement that he himself preferred to label the Islamic renaissance. Indeed, the Sudan tried to project an image of a polity moving toward the idealized Islamic state.

 

1993 saw both the first World Trade Center attack as well as Arafat signing the Oslo Accords. Yet barely a month after being hailed as a "peacemaker," Arafat made an appearance at the second PAIC conference, as did Hezbollah's Hassan Nasrallah, Osama Bin Laden, Ayman al-Zawahiri, members of the Taliban and many other prominent Islamists.

The West was mostly clueless to the rise of radical Islam that these conferences heralded, and it remains clueless as to how "secular" revolutionaries were working hand in hand with the Islamists, and Shia with Sunnis, in what was meant to be a pan-Arab and pan-Islamic challenge to the West that would culminate with the 9/11 attacks - and, for Arafat, with the second Intifada. Of course, pan-Arab and pan-Muslim unity never occurred as Turabi hoped, but there has been a lot more cross-pollination between various movements than most realize, and PAIC was a seminal event in the rise of Islamic fundamentalism. And Arafat was an enthusiastic part of it.

There is a lot to read in this book. 

 

Israel mikpunt van onderzoek

Waarom moeten er zo veel onderzoeken naar de Israelische interventie in Gaza plaatsvinden?

Bron: http://israel-in-de-media.blogspot.nl/2014/11/israel-mikpunt-van-onderzoek.html

 

Als we naar het Midden-Oosten kijken zien we heel wat oorlogssituaties. De Islamitische Staat tegen een alliantie van Arabische en Westerse landen, Syrie tegen de rebellen en tegen IS en de rebellen onderling, Hezbollah tegen de rebellen, Turkijke tegen Syrie en de PKK-Koerden en misschien tegen tal van andere groepen, Egypte tegen de moslimbroederschap en tegen Gaza, en dan Israel tegen Gaza. Dat laatste schiijnt zodanig tot de verbeelding te spreken dat iedereen dat wil onderzoeken. De een onderzoekt breed, de ander alleen Israelische zogenaamde misdaden, weer een ander enkel een paar mogelijke aanvallen van Israel.

In de eerste plaats vindt er onderzoek plaats van Israel zelf naar eventuele uitwassen tijdens de oorlog. Dat is precies wat van Israel verwacht mag worden. Normaal gesproken zou iedereen op de uitkomsten van dat onderzoek moeten wachten. Maar neen, dat kan niet want Israelisch onderzoek wekt a priori argwaan op. Dat dat zeker niet terecht is  bewijst het onderzoek en daarna het oppakken deze week van de Israelische dader van een dodelijke schietpartij tijdens de Naqba-rellen. Dit toont aan dat Israel echt uitzoekt wat er gebeurd is en bereid is consequenties te trekken uit eigen onderzoek.  Al tijdens de Gaza-oorlog riepen allerlei mensen ach en wee, Israel committed war crimes in Gaza, Human Rights Watch investigation claims. Zonder uitgebreid onderzoek wist Human Rights Watch het al, afgaande op enkel Palestijnse mededelingen. (Nooit gehoord van hoor en wederhoor.) Maar ook Ban Kimoon draagt hoogst persoonlijk zijn steentje bij. Hoewel de VN behoorlijk wat boter op het hoofd had omdat onomstotelijk duidelijk was geworden dat er raketten in VN-scholen waren verstopt, werd Ban woedend dat er op die scholen werd geschoten. Het zit hem hoog, die scholen wel te verstaan en niet die raketten, want die werden aan Hamas teruggegeven. Ban heeft nu bedacht dat juist de situaties rond VN-faciliteiten uitgezocht moeten worden en wel onder leiding van de Nederlandse  generaal-majoor Patrick Cammaert. Dit zou een logische stap zijn als niet al tot een onderzoek van de VN-mensenrechtenraad onder leiding van de Canadees Schabas  was besloten. Deze Schabas nu is niet onomstreden. Hij heeft zich in het verleden diverse keren zeer negatief over Israel uitgelaten, zelfs geopperd dat hij Netanyahoe het liefst door het Internationaal strafhof vervolgd wilde zien. Geen objectief uitgangspunt voor een onderzoek dat hoofdzakelijk over Israelisch handelen zal gaan. En dan hebben we natuurlijk nog Amnesty International met zijn eenzijdige beweringen op grond van enkel Hamas-beweringen.

Er is geen onderzoek aangekondigd tegen Hamas: Dat Hamas raketten (duizenden!) op onschuldige burgers afvuurde valt niet te ontkennen, zelfs niet voor Ban Kimoon en de VN. Maar er zijn meer redenen voor onderzoek:  onder andere gebruik van menselijke schilden, misbruik van VN-faciliteiten zowel voor opslag wapens/raketten als om projectielen af te schieten, misbruik van ziekenhuizen om diezelfde redenen, soldaten in burgerkleding te laten vechten, standrechtelijke executies van Fatahleden. Daar hoor je Ban niet over.

Israel is die onderzoekterreur duidelijk zat, zeker na het fiasco met de Goldstone-commissie van de VN. Ook toen was de ervaring dat de VN-mensenrechtenraad bestond uit bevooroordeelde mensen en dat de aanvankelijk als onbevooroordeelde voorzitter Goldstone achteraf moest vaststellen dat hij geen ruimte van Hamas had gekregen echt onderzoek te doen en valse informatie had gekregen. Om die redenen, belachelijk veel verschillende onderzoeken nog voordat Israelisch onderzoek afgerond is, het vrijelijk roeptoeteren van Amnesty en Human Rights Watch, het eigen onderzoek van Ban en de slechte ervaring uit het verleden met bevooroordeelde onderzoekers, heeft Israel besloten niet mee te werken aan het onderzoek van Schabas. Net als bij de vorige Gaza-oorlog zullen na verloop van tijd feiten anders blijken dan aangeleverd door al die buitenlandse onderzoeken. De onderzoekster van nota bene Amnesty International  Donatella Rovera toonde aan dat onderzoek in Gaza moeilijk is door beperkingen door Hamas, angst van ondervraagden voor wraak van Hamas en door onmogelijkheid in een oorlogssituatie met  zekerheid te zeggen wie er iets afvuurt en waar vandaan het vuur/projectiel komt!

Israel denies entry to members of UN inquiry into alleged war crimes in Gaza

Jerusalem refuses to cooperate with members of the Schabas Commission, appointed to investigate conduct of Israel, Hamas during Operation Protective Edge.

 

MS

--
Geplaatst door Bloggers op Israël in de media op 11/13/2014 05:42:00 PM

 

 

Abbas gaat maar door met zijn boude beweringen en idiote aantijgingen. Daarmee gooit hij, en niet Israel, olie op het vuur. Israel heeft duidelijk gezegd niks aan de status quo te zullen veranderen. Volgens de indertijd gemaakte afspraken mochten Joden de Tempelberg bezoeken maar er niet bidden. De regels waren indertijd zelfs soepeler dan nu (bijvoorbeeld ook bezoek op sabbath). Dat Abbas nu beweert dat Joden helemaal niet op de berg zouden mogen komen (en Palestijnen oproept om dit met alle middelen te voorkomen zoals hij een paar weken geleden deed) laat een gevaarlijke verharding zien van zijn kant.

 

RP

-------------

Ophitsing? Abbas beschuldigt Israel van “religieuze oorlog”

http://www.cidi.nl/ophitsing-abbas-beschuldigt-israel-van-religieuze-oorlog/

IN ISRAEL / DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 12/11/2014 OM 13:06

 

De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft Israel ervan beschuldigd een “religieuze oorlog” te ontketenen door Joods-religieuze activisten toe te staan de Tempelberg te bezoeken. Abbas zei dit dinsdag bij de tiende herdenking van de dood van Yasser Arafat.
Volgens de overeenkomst tussen Israel en Jordanië, dat de islamitische heilige plaatsen in Jeruzalem beheert, is het Joden sinds 1994 echter net als elk ander toegestaan de Tempelberg op bepaalde tijden te bezoeken – net als elke andere toerist. Alleen bidden op de Tempelberg is verboden. Dat Abbas hierin een provocatie ziet, vinden de door hem genoemde activisten discriminatie.

Al Aqsageruchten en pogroms

De opmerkingen van Abbas, zeker tijdens de herdenking van de dood van Arafat, zijn des te gevoeliger omdat van ver vóór de oprichting van de staat Israel tot nu toe elke intifada en elk pogrom vooraf zijn gegaan door Arabische geruchten dat “de Joden” het voorzien zouden hebben op de Tempelberg. 
Zo volgde het bloedbad dat Arabische inwoners van Hebron op 23 en 24 augustus 1929 aanrichtten onder hun Joodse buren op een conflict over toegang tot de Klaagmuur. Hierbij werden 67 Joden vermoord en raakten er ruim 50 gewond. De overlevenden werden gedwongen Hebron te verlaten, hun bezittingen werden in beslag genomen. 
De aanloop hiertoe: de onder Joden beruchte moefti van Jeruzalem Amin al-Hoesseini liet in 1928 bouwwerken uitvoeren voor en op de Klaagmuur. Na Joodse protesten hiertegen kwam het op kleine schaal tot gevechten en werden er geruchten verspreid dat er op grote schaal Arabieren werden vermoord. In augustus kwam het tot pogroms in Hebron en andere plaatsen, zoals Safed. Daar werden ongeveer 20 Joden vermoord en 80 gewond.
Abbas heeft eerder gezegd dat hij Joden de toegang tot de Tempelberg wilde ontzeggen. Dinsdag zei hij: “Wij vragen Israel kolonisten en extremisten verre te houden van de al-Aqsa moskee en onze heilige plaatsen. Houd hen weg bij ons, en wij zullen wegblijven van hen.”

Spanningen

De opmerkingen van Abbas komen in een tijd van grote spanningen juist in Jeruzalem, waar de laatste maand een groot aantal rellen en ‘lone wolf’-terreuraanslagen plaatsvonden. Van Israelische en joods-religieuze zijde werden er veel uitspraken opgetekend om extremisme in eigen kring terug te dringen. Zo herinnerden verschillende rabbijnen aan het religieus verbod op het betreden van de Tempelberg, omdat men per ongeluk de plaats van het ‘Heilige der Heiligen’ zou kunnen betreden. Tot voor kort bleven Arabische rellen beperkt tot Jeruzalem, maar ook daarbuiten zijn er de laatste dagen incidenten.

Religieuze brandbommen

Woensdag werd bekend dat op om 3 uur in de ochtend een moskee in het dorp Al Mughayir bij Ramalla, op de Westoever, is afgebrand. De brand was aangestoken en de schade was groot. Volgens de burgemeester van het dorp ‘zouden alleen kolonisten zoiets doen’. Er zijn vaker ongeregeldheden geweest tussen bewoners van dit dorp en een nabijgelegen nederzetting. De Israelische justitie en de Shin Beith stellen een uitgebreid onderzoek in. Het onderzoek wordt bemoeilijkt door rellen die in het dorp zijn uitgebroken.    
Kort na het incident met de moskee werd er een molotovcocktail gegooid naar de oude synagoge van Shfaram in Noord Israel. Er brak brand uit, maar de schade bleef beperkt. De plaatselijke politie daar onderzoekt ook een ander incident dicht in de buurt: in de Arabische plaats I’billin is een stungranaat naar een benzinestation gegooid.

 

De veranderende status quo op de Tempelberg in Jeruzalem

 

Een helder achtergrond artikel op JCPA over de zogenaamde ‘status quo’ op de Tempelberg: het ontstaan, het waarom en de veranderingen sinds 1967. Tegengesteld aan wat de media beweren, is de positie van moslims verbeterd en die van Joden verslechterd. Mochten ze aanvankelijk alle dagen, inclusief sabbath op de Tempelberg en ook in de AL Aqsa Moskee, vanwege de spanningen en oplaaiende emoties en bedreigingen is bezoek door Joden steeds meer beperkt. Religieuze Joden mogen alleen nog in groepsverband onder bewaking van WAQF personeel de berg op, na een uitgebreide controle. Tegelijkertijd is de visie van rabbijnen aan het veranderen en staat men positiever tegenover bezoek en ook gebed op de Tempelberg.

Hieronder een deel ervan. Het hele stuk is hier te lezen.

 

RP

-----------

 

The changes to the status quo on the Temple Mount

http://www.elderofziyon.blogspot.nl/2014/11/the-changes-to-status-quo-on-temple.html

 

JCPA just released a paper describing what the real status quo has been on the Temple Mount since 1967, and how it has changed. 

Reporters and politicians should read this rather than make blanket statements they know nothing about. It also shows how Dayan acted without any appreciation of the Jewish attachment to the Mount. Here are some excerpts:

There were few restrictions on visitors and none of Jews specifically in this 1925 book (which incidentally acknowledged that the Jewish Temples were built there.).

 

A few hours after Israel won the Six-Day War and unified Jerusalem Moshe Dayan came to the Temple Mount and began to devise the arrangements that would eventually be called the status quo. He ordered the lowering of the Israeli flag that had been raised at the site and the removal of the force of paratroopers who had liberated the Mount and set up permanent quarters in the northern part of the compound. In the following days, Dayan acted alone consulting with only a few experts. His main advisor was David Farhi, an expert on Arab affairs and lecturer in the history of the Islamic lands at the Hebrew University.

Farhi, who greatly influenced Dayan, put special emphasis on Islam’s basic attitude toward Judaism. Dayan was apprised that for hundreds of years Jews had suffered in the Muslim world solely as an enslaved people, without rights to any political status. Having rejected the teachings of Muhammad, they had come to be seen as an accursed people that had distorted the message of God.
Dayan thought, and years later committed the thought to writing, that since the Mount was a “Muslim prayer mosque” while for Jews it was no more than “a historical site of commemoration of the past…one should not hinder the Arabs from behaving there as they now do and one should recognize their right as Muslims to control the site.”

Dayan believed that the new order he designed on the Mount was the best way to prevent the national-territorial conflict from turning into a religious one that would be much more dangerous.
The basic elements of the status quo he devised included:

• The Waqf, as an arm of the Jordanian Ministry of Sacred Properties, would continue to manage the site and be responsible for arrangements and for religious and civil affairs there.
• Jews would not be permitted to pray on the Temple Mount, but they would be able to visit it. (This right of freedom of access to the Mount was also eventually anchored within the context of the Protection of Holy Places Law.)
• Israel, by means of its police force, would assume responsibility for security in the sacred compound, both within the site itself and regarding the wall and gates surrounding it.
• Israeli sovereignty and law would be applied to the Temple Mount as to the other parts of Jerusalem, to which Israeli law was applied after the Six-Day War. (This stipulation was approved more than once by the Israeli High Court of Justice.)
• It was later decided that the only entrance gate through which entry to the Mount by non-Muslims, including Jews, would be permitted would be the Mughrabi Gate, which is located at the center of the Western Wall, whereas Muslims would be able to enter the Mount through its many other gates.
• Over the years the raising of flags of any kind was prohibited on the Mount.

 

Dayan felt duty-bound to try and create a barrier between religion and nationalism and prevent the conflict from taking on a religious hue. He believed that Islam should be allowed to exercise religious sovereignty over the Mount – religious sovereignty as opposed to national sovereignty. He thought it would thereby be possible to confine the Arab-Israeli conflict to the national-territorial dimension, while eliminating the potential for a conflict between the Jewish religion and the Muslim religion.

In granting Jews the right to visit the Temple Mount, Dayan sought to mitigate the power of Jewish demands for worship and religious sovereignty at the site.

In granting religious sovereignty to Muslims on the Temple Mount, Dayan believed he was mitigating the power of the site as a center for Palestinian nationalism.

In retrospect, the concession Dayan made in the name of the Jewish people was indeed immense, colossal, almost inconceivable. The Jewish state entrusted its holiest place to a competing religion – the Muslim religion, for which the place is only the third in holiness, and gave up the right to pray there.

What made this concession possible from the Jewish public’s standpoint was mainly the stance of the rabbis – both ultra-Orthodox and religious-Zionist. At that time (unlike today) an overwhelming majority of rabbis upheld the Halakhic prohibition on Jews entering the Temple Mount at all. From that standpoint, forbidding prayer at the site was not even relevant.

This was an alliance of interests – between religion and state – not often seen in Israel, and it won the backing of the High Court of Justice. Israel’s supreme legal authority indeed recognized Jews’ right to pray on the Temple Mount, but posited that this right was diminished by the near-certainty that exercising it would entail compromising public order and the security of the population as the conflict turned into a religious one. Thus, the triad of state, rabbis, and High Court of Justice made the status quo on the Temple Mount a lasting reality. In the first two decades after the Six-Day War, only few questioned it.

The following is a list of the changes in the status quo that have occurred on the Temple Mount, and the processes and considerations that led to them.

The original status quo barred Jewish prayer on the Temple Mount, but it allowed Jews to visit it. Today, however, even visits to the Mount by Jews (even without prayer) are often prevented or substantially restricted.

This change stems from the incitement, threats, and violence that the Muslims are deploying against the Jews who try to ascend the Temple Mount. At the crux of the incitement is the “Al-Aqsa is in danger” calumny, which is directed at the State of Israel and accuses it of intending and planning to topple the Al-Aqsa Mosque.

In the past Jews were allowed to visit not only during the week but also on Sabbath days, and even within the mosques. Today that is no longer possible. Likewise, entry to the Mount by Jews having a religious appearance is limited to groups. Their visits are carefully monitored by Waqf guards and policemen. Visiting hours on the Mount for Jews and tourists have been restricted to Sunday through Thursday, for only four hours each day: three of them in the morning and one in the early afternoon.

...The considerable expansion of the Muslims’ prayer areas on the Mount is part of a proclaimed intent of the Muslims and the Waqf to turn the whole compound into a prayer area, thereby precluding any possibility in the future of even allocating a corner for Jewish prayer.

In the late 1990s and early 2000s, the intra-Muslim struggle over priority on the Temple Mount between actors such as Jordan, the Muslim Brotherhood, Hamas, and the Northern Branch of the Islamic Movement in Israel fostered intensive activity on the Mount by the last of those four. Concomitantly, the prayer areas of Solomon’s Stables and ancient Al-Aqsa were prepared, and the leader of the Northern Branch, Sheikh Raed Salah, who dubs himself “Sheikh Al-Aqsa,” greatly upgraded his own religious and political status at the site. Salah is known for radical and inflammatory sermons against the State of Israel, the Zionist movement and Jews, and for baseless calumnies about the Temple Mount.

In the face of this major change in the situation on the Mount, the Israeli government appeared weak and reluctant. It feared that more resolute action would ignite a conflagration, accepted what had been done after the fact, and in effect perpetuated the situation there indefinitely.

After the Six-Day War the state, and subsequently the High Court of Justice, had determined that the laws of the State of Israel applied to the Temple Mount. Today the situation is different. De jure, the State of Israel has indeed upheld this principle; de facto, already for many years the laws pertaining to planning, construction, and antiquities on the Temple Mount have not been enforced, or have been enforced only very partially and unofficially.

 

Europees links en het Israelisch-Palestijnse vredesproces

 

Het is nogal de vraag of de opstelling van ‘links’ vrede in het Midden-Oosten naderbij brengt. Er wordt meestal makkelijk voorbij gegaan aan wat er aan Palestijnse kant aan schort, terwijl Israel als machtigste partij alle blaam in de schoenen geschoven krijgt. Netanyahu noch Abbas hebben de wil of de moed, of voldoende steun van hun achterban, om echte compromissen aan te gaan en een vredesakkoord te sluiten, en ze vinden daarbij allebei genoeg munitie om de andere kant de schuld te geven.

 

Wouter

_____________

 

European Left turns back Israel-Palestine peace process

http://www.thecommentator.com/article/5298/european_left_turns_back_israel_palestine_peace_process

All across Europe, Leftist bigotry against Israel is not just wrong in itself, it is doing real harm to any prospect of peace with the Palestinians. The Left should just butt out

 

All well-meaning people hope that the conflict between Israel and its Arab neighbors can be settled peacefully, if not ending in a paradise of inner tranquility.  Regrettably, leftist political groups in European countries are damaging that hope in two ways. They ignore the belligerent statements as well as the actions of Palestinians.

In addition, by supporting unilateral actions by Palestinians, they repudiate formal international agreements made over the years, calling for an end to the Israeli-Arab conflict by negotiations. The peace process is not helped by breakage of international understandings.

The British House of Commons – which this week approved a non-binding resolution, moved by left-wing members of the Labour Party in Parliament, calling for the recognition of a state of Palestine by a vote of 274 to 12, though most of the Conservative party abstained – did not appear to understand this.

They perceived themselves as making a small but symbolic step and a gesture for common humanity, but in effect, they ignored the fact that significant parts of the Palestinian population and leadership do not recognize the State of Israel and would not allow that state to exist if they had the power.

It remains a mystery why leftists ignore unequivocal Palestinian statements. A recent one, reported in Al-Quds on October 3, 2014, comes from Jibril Rajoub, deputy secretary of the Fatah Central Committee. Rajoub stressed that the Palestinian leadership had decided to close the subject of bilateral relations with the occupier (Israel). Future relations with Israel would be as between enemies.

The British left apparently forgot, or perhaps welcomed, the belligerent voice of Palestinian President Abbas at the United Nations on September 26, 2014, when he spoke of the Palestinian people as subjected to “terrorism by the racist occupying power.”

The British left appeared to be unaware of threats to Israel and to Jews. European countries have become conscious of these threats. In France, the city of Lille, the fourth-largest in the country, decided “temporarily” to freeze its twin city agreement with Safed, one of Judaism’s holiest cities, the center of Kabbalah, and a major art center.

The ostensible and implausible reason for the decision was a response to actions by Israel when it was defending itself against Hamas rocket attacks during its Operation Protective Edge in Gaza in September 2014. The city council explained that their decision was intended to pressure the Israeli government and thus accelerate the resolution of the conflict.

However, two other factors undermine this specious “explanation.” One is the unmentioned fact that 4 of the 11 members of the council are Muslims in a city whose population at present is 27 percent Muslim.

The growing Muslim presence is reflected in at least two ways. One indication is that thirteen mosques were built but only nine churches during the 2013 year. Another is that a Muslim high school, the first in France, was started recently as an alternative to the secular public educational system.  

The second factor is that citizens of Lille are aware of, and may fear, trouble coming from Israel’s enemies. They remember the unpleasant episode in June 2014 in the soccer match between Lille OSC and Israeli Maccabi Haifa, played in Austria. Palestinian protestors interrupted the game by invading the field to attack the Israeli players.

The Palestinian issue has been complicated by being linked to Islamist terrorism. France has been faced by the problem that more than 100 French women have left the country to join the terrorist Islamic State (IS) in Iraq and Syria. Whatever their reasons, an identity crisis or a desire to become martyrs, their fate is foreseen. They are already scheduled to become either the wives or the concubines of the terrorists.

Britain too has witnessed hundreds of citizens leaving the U.K. to fight for IS. Instead of concentrating on this growing problem, the political left, the Labour Party, in the country has concerned itself with the issue of a Palestinian state. The British Liberal Democratic Party showed its blind spot or political deaf ear by holding its annual conference on Yom Kippur, the Day of Atonement.

Though opinions within the Labour Party differ on Middle East questions, the party in 2011 and in 2012 supported the Palestinian bid for upgraded Palestinian status at the United Nations. It did so when the U.N. approved the resolution for Palestine to become a non-member observer state by a vote of 139 to 9. The British Conservative-led government was one of the 41 countries that abstained on the vote.

A considerable part of the Labour Party, if not the leadership, has adopted a more critical position on Israel, emulating that of Sweden. On October 3, 2014, the new Swedish prime minister, the leftist Stefan Lofven, head of a coalition government, made a statement in Parliament on his first day in office. He announced, as part of his general statement on government policy, that Sweden would recognize the state of Palestine.

He explained, in rather non sequitur fashion, that a two-state solution required mutual recognition and a will to coexist peacefully. Therefore, Sweden would recognize the state of Palestine. It is the first EU country to do so. Other European countries – Hungary, Poland, and Slovakia – did so before they became EU members.

This ill-considered and counterproductive statement by the prime minister followed disturbing utterances by other leftist politicians in Malmö, Sweden, a city in which about one third of the inhabitants are Muslims.

Sweden’s leftist Social Democrats are harming the reputation of the country as rational and objective. The former mayor of Malmö, Ilmar Reepalu, was notorious for his statement that Zionism was racism, for statements that bordered on anti-Semitism, and for his refusal to deal with Muslim aggression against Jews in the streets of Malmö.

Another leftist politician, a member of the Malmö city council, Adrian Kaba, produced a new version of history. In 2012, he warned of “the Jew-European extreme right-wing conspiracy.” In October 2014, he proclaimed in his new version that the Israeli Mossad had trained the Islamic State in Iraq and Syria.

This bizarre set of accusations makes it appear that Swedish media do not carry information on recent events – namely, the beheading of innocent journalists and mass murders by IS. Rather, Kaba informed us that, “Muslims are not waging war; they are being used as pawns in other peoples’ game.”

The British leftists have not gone over to this ludicrous and paranoid Swedish leftist view of Israelis as almighty. Though they did (see above) lead the charge in passing the recent bill.

The initiator of the motion was a backbench MP named Grahame Morris, who, since December 2013, has been chair of the Labour Friends of Palestine and the Middle East.

He spoke of the fight for freedom of the Palestinian people and against their unjust treatment, though he forgot to mention that Hamas was largely responsible. His true views were revealed in an earlier speech when he mentioned that the comparison between Israel and apartheid South Africa was “solid.”

Supporters of the Palestinians may take satisfaction in what they see as symbolic gestures and propaganda coups to which European countries pay attention. But symbolic gestures do not change foreign policy, and unilateral actions do not advance peace. The exact contours of a Palestinian state will be determined only by negotiations.

By calling for unilateral action for the establishment of a Palestinian state, the leftists are in effect reactionaries: preventing dialogue and perverting the international agreements that called for a final status to be determined by negotiations.

Michael Curtis, author of "Jews, Antisemitism, and the Middle East", is Distinguished Professor Emeritus in political science at Rutgers University. Curtis is the author of 30 books. This article has also been submitted to The American Thinker, an American outlet we highly recommend